Her şeyin ya da her işin bir karşılığı olmalı. Bu karşılık, yapılan işin hakkı olmalı aynı zamanda. Sözü sağa sola sapmadan sadede getirmek işin doğrusu ise, yapılan her işin bir bedeli olur. Sağlıktan gider, dostlarla bağlar kesilir (ama diğer yandan düşmanların seni unutabilir de, bu da işin avantajı), hatta çocukların bile (hanım ilk başta tabii) bir kaç dakika birlikte olalım, şu balkona oturalım, Boztepe'ye, denizin ufuklarına nazar edelim. Az biraz da biz aile olduğumuzu bilelim. İki laf etmekle işin yarım kalmaz, iki laf etmemekle işin ileri gitmez. Belki onlarca ker aynı yakınmalara muhatap olursunuz. Nuh dersiniz; sıra peygamber demeye gelince, dudaklarını sıkarsın. Bu işin mecaz yanı. İnatçı mı, yoksa işkolik misiniz? İkisi de değilseniz; senin için ölmeye hazır eşin ve çocuklarının limitsiz sevgisini bu öz verinin ne kadarını telafi edebilir?
Uykunuzdan, sağlığınızdan, zamanınızdan, çevrenizden kopuk bir hayat tarzı, benzetmek gibi olmasın mağaraların duvarlarını mıncıklayan görme özürlü yarasalardan farkınız , sadece yarasa olmamaktan ibaret kalır.
Söz sırası, yarasadan farkı sadece yarasa olmamak olan muhatap muhtereme gelecek olursa; iki ihtimalli karşılık söz konusu olacaktır.
1-Susma hakkını devreye almak 2-Siz haklısınız...
Ardından iki ihtimalli tepki gelecek senden: birisi, sessizce işinin başına dönmek, ikincisi karar vermek için süre talep etmek..
Bu bi kenarda beklesin biraz..
(Ardı gelecek )
