Hz. Hasan (RA) bir gün etrafındakilere şöyle buyurmuştur:
"Size insanlar arasında gözüme en büyük görünen bir kardeşimi haber vereceğim.
Onun gözümde büyümesinin temel sebebi, dünyanın onun gözünde küçük görünmesidir. O, kendi karnının hakimiyetini hiçe saymıştır. Bulamadığı şeyi arzulamaz, bulduğu zaman da daha çok bulmak istemez. Cinsi arzularının peşinde koşmaz. Aklını ve görüşünü hafife almaz, cahilliğinin hakimiyeti dışına çıkmıştır.
Bir şeyden mutlak fayda sağlayacağına inanmazsa, o şeye elini uzatmaz. Attığı adımı da mutlaka iyilik için atar. Öfkelenmez, kimseye kızmaz.
Alimlerle bir araya geldiğinde konuşmaktan çok dinlemeyi tercih eder. Konuşmasına mani olunursa da susmasına da mani olunamaz. Zamanın çoğunu sükut ile geçirir. Konuştuğu zaman konuşmacılara aldırış etmez. Onları kendi haline bırakır. Davaya ortak olmaz, karşılıklı bahiste bulunmaz. Tartışmaya girmez, başkalarına karşı hüccet ileri sürmez. Ancak yapmadığını söyleyen, söylemediğini yapan bir kadıyı gördüğü zaman onunla tartışır. Bunu da faziletinden dolayı yapar.
Kardeşlerini unutmaz. Her hangi bir şeyde kendini onlara tercih etmez. Bir kimseye ayıplanacak bir hususta ikramda bulunmaz. İki şeyle karşılaştığında hakka en yakın olanına bakar. Hevesine en yakın olanına ise muhalefet eder."
Biz de sevdiklerimiz bu hususiyetlerinden dolayı mı seviyoruz, yoksa menfaat ve çıkarlarımız doğrultusunda mı seviyoruz? Bir gözden geçirmemiz gerekiyor.
Veya bizi çok sevdiğini söyleyen çevremizdekilerin bizi yukarıdaki nedenlerden dolayı mı, yoksa bizden menfaatleri olduğu için mi seviyorlar?
