Son günlerde en çok kullandığım bir deyim bu. Tesadüfen bir yerde okudum. Kendime göre ufak bir değişiklik yaparak, bu deyimi sahiplendim. Sosyal paylaşımlarımda da sıkça kullanmaya başladım.
Bellibir yaşa kadar bazı güzellikleri yeterince anlayamıyoruz. Kendimizi hayatın hızlı akışına kaptırıp yuvarlanıp gidiyoruz. Belli bir yaştan sonra ise, hayatın sadece yuvarlanıp gününü gün etmek anlamına gelmediğini anlamaya başlayınca, bazı anlamlara daha fazla kafa yormaya başlıyoruz.
İTİBAR; itiraf etmeliyim ki , ne kadar manalı, ne kadar değerli bir kelime olduğunu bile çok geç anlayanlardan birisiyim. Hepimiz gelip geçiciyiz. Öyle bir yoldayız ki hiçbirimiz bu yolculuğun ne zaman sonuçlanacağını bilmiyoruz. Dalmışız dünyanın cazibesine ve acımasızca birbirimizi boğazlıyoruz. Madde hırsı öne çıkmış, haram olan ne varsa mübah kabul edilmiş ve insanlar hiç ölmeyeceklermiş gibi yaşamaya başladılar. Toplumda güven duygusu diye bir şey kalmamış ve herkes birbirinden şüphelenir duruma gelmiş. Dürüst insanlar ise, aman ben bu pisliğe bulaşmayayım diye kenara çekilince, meydanı boş bulan hokkabazlar çadır tiyatrolarına devam ediyorlar. Neden dürüst insanlar bir kenara çekiliyor ve elini taşın altına koymuyor diye düşünenler vardır belki; ÇÜNKÜ DÜRÜST İNSANIN DERDİ BAŞKA. Onun derdi; bu dünyada onurlu bir iz bırakabilmektir. Onurunu ve gururunu koruyarak toplumda gelecek nesillere güzel örnek olabilmektir. Öldükten sonra; Orta Caminin musalla taşına uzanınca, güzel dualar ile vedalaşabilmektir.
Asıl olan öldükten sonra hayır duaları ile anılmak ve saygın ve itibarlı olarak ebediyen gönüllerde yaşayabilmektir. Onun için hayatta iken ne ekersen onu biçersin. Önce itibarımızı koruyalım . Biz ölsek bile itibarımız yaşamalı. Bu kısacık hayatta hepimiz önemli bir sınavdan geçiyoruz. Test ediliyoruz. Bu test sınavında ne kadar başarılı olursak, itibarımız da bizden sonra yaşamaya devam etmelidir.
