Bu deyim iki anlama gelmektedir. Birinci anlamı, "öğretmenden, ya da yetkili birinden, bir konuda bilgiler edinmek" İkinci anlamı, "genellikle kötü olaylardan yararlı sonuç çıkarmak, ibret almak." Ben bu deyimin iki anlamı üzerinde de durmak istiyorum..
Devamlı kendine güvenen, bundan dolayı derslerine yeterli çalışmayan, sınavlarda sorulacak sorular hep benim çalıştığım yerden çıkar zannına kapılan, zaten öğretmenlerim beni seviyor düşüncesine kapılan, ben, yeterli çalışmasam da, imtihanda, sınavda başarılı olurum, zaten bu hep benim için böyle oluyor! diye düşünen bir öğrenci!..
Bu öğrenci sene sonu sınavlarına giriyor fakat derse yeterince çalışmadığı için sınavlarda başarıya ulaşamıyor, ikmale, bugünkü ifadeyle bütünlemeye, Eylül’e kalıyor..
Bu öğrencinin anne ve babası üzgün, ailesi üzgün başları önüne eğik, yakınları üzgün bir şekilde şöyle sitem ediyor çocuğuna ; Derslerine, zamanında, efendi efendi, güzel güzel çalışsaydın da, bizlerin başını önüne eğdirip düşmanları sevindirmeseydin ya!
Neden öğretmenin öğreticiliğine kulak vermedin, neden hep ben bilirim dedin?
Ders almak için dostu üzmek, düşmanı sevindirmek mi gerekirdi ? Bu kaçıncı ders alışın? Ders almak için illa da yanlış mı yapman lazım?
Neden devamlı ikmal ve bütünleme sınavlarına kalma ihtiyacı duyuyorsun ? İkmal ve bütünleme sınavlarında durumu düzelteceğim, söz! diyorsun. Neden hep bütünleme sınavı riskine giriyorsun! Neden kendini garantici görüyor, derslerine çalışmıyorsun? Neden hep ben bilirim, diyorsun!
Her girdiğin bütünleme sınavında adeta direkten dönüyor, bizim yüreğimizi ağzımıza getiriyorsun!
Bütünlemeye kalma! evladım, o ayın, o mevsimin de kendine göre yapılacak işleri vardır! Zamanları bütünleme sınavına feda etme!
İnsan, hayatı büyük ölçüde yaptığı hatalardan öğrenir evladım. Geçmişi bir daha hatırla ve unutma evladım! Hataları telafi etme imkanını bulamayabilirsin evladım!
Her şeye rağmen bu son şansın evladım!
