Zamanın birinde ülkenin birinde iyi yürekli bir vezir, yoksul ve muhtaçlara devlet hazinesinden borç veriyor, borç alanlar, "Bunu ne zaman geriye ödeyeceğiz?" diye sorduklarında, "Padişahımız ölünce ödersiniz" diye cevap veriyordu.
Bu duruma tanık olan bir adam bir gün padişaha, "Efendimiz sizin veziriniz devletinizin hazinesinden muhtaçlara borç para veriyor, vadesini de sizin ölümünüze bağlıyor. Demek ki niyeti kötü, sizin bir an önce ölmenizi istiyor, siz ölünce de paraları zimmetine geçirecek..." diye gammazladı.
Bu gammazlık üzerine padişahın vezirine karşı kalbi bozuldu. Kendisini huzura çağırıp söylenenlerin doğruluk derecesini ve maksadının ne olduğunu sordu. Vezir sıradan bir vezir değildi. Görevinin dışında bir takın incelikleri de biliyor ve yerinde bunlardan yararlanıyordu. Padişahı yatıştıran ve yüreğini ferahlatan şu açıklamada bulundu:
"Padişahım, söylenen doğrudur. Ben hazineden muhtaçlara borç para veriyorum, vadesini de sizin ölümünüze bağlıyorum. Ama bunu sizin ölmenizi değil, tersine çok yaşamanızı istediğim için yapıyorum. Bilirsiniz ki her borçluya borcun vadesi kısa gelir, vade dolmasın diye bakar, bunun için de dua eder. Bu demektir ki borçlarını siz ölünce verecek olanlar, borçlarının vadesi dolmasın diye sizin ölmemeniz için dua edeceklerdir. Allah katında en makbul dualardan biri de borç altındaki kulların duasıdır. Benim de maksadım ömrünüzün uzunluğu, sağlık ve afiyetinizdir."
Anlayana sivrisinek saz, anlamayana davul-zurna az...
